Een mijlpaal

Toen ik op een frisse zomerochtend in augustus 1992 - het ging qua leven en werk op het moment niet helemaal zoals gepland - op zoek naar wat nieuwe zingeving, bij het toenmalige CWI naar binnen liep, raakte ik redelijk ontmoedigd door het aanbod aan vacatures. Aangezien ik mijn hele leven heb opgehangen aan het adagium: "Mijn handen zijn gemaakt voor Kunst en Vrouwen", leek mij een baan als "bankwerker", "puntlasser" of "magazijn medewerker" nou niet iets dat direct aansloot bij mijn achtergrond in de Kunst en het Sociaal Kultureel (toen nog met een K) Werk.

Mijn oog viel op een vacature, of, nou ja, een "opleiding met baangarantie" als systeem ontwikkelaar/systeem beheerder bij een club in Sittard. Daar ik in mijn stage een groep senioren met het programmeren in Basic begeleid had en ik zelf ook thuis wat met een computer (een XT-je voor de kenners) zat te prutsen, leek me dat wel iets. We hebben het dus over het begin van de jaren '90 van de vorige eeuw, het fenomeen "computer thuis" was wel redelijk revolutionair, en werken in de automatisering was vooral een "iets met computers"-ding.

Het overtuigen van de medewerker van het CWI verliep verrassend soepel en niet veel later zat ik in de trein naar Sittard voor een voorlichtingsbijeenkomst. Eenmaal gearriveerd in Sittard, prijkte er op de deur van het pand aan de Walramstraat een bordje met de naam "educom 2de verdieping". Samen met nog een heel stel beteuterd kijkende jonge mannen nam ik plaats in grote ruimte. Links en rechts stonden computers en beeldschermen opgesteld. Even later werd ons door een imposante man, strak in het pak, op een ietwat belerende manier de stuipen op het lijf gejaagd: dat werken in de automatisering, dat was niet voor watjes!

Nadat ik blijkbaar het assessment goed gemaakt had, en een volkomen in de soep gelopen sollicitatiegesprek met diezelfde imposante meneer – ene Math Merry, zo bleek -, vond men mij blijkbaar toch wel een geschikte kandidaat en mocht ik de opleiding starten. Ik heb toen wel stevig moeten aanpoten - Hans was een strenge docent - dat programmeren in Cobol en Pascal lag me niet en ben ik als zeer junior systeembeheerder na mijn opleiding bij Crosfield in Eijsden, een Unilever werkmaatschappij, aan de slag gegaan.

Ook daar zagen ze blijkbaar dingen in mij die ik zelf niet zag, en mijn eerste grote project was een enorme computer (HP9000 “mini”) uitpakken en een CD waar "Oracle" op stond op de een of andere manier op die computer zien te krijgen... Dag 1: meteen 8 uur overwerken, maar... “Ha! I did it! My kung-fu is the best!” Nee, dit is geen werk voor watjes...

Dat was op de kop af 30 jaar geleden... En met dat programmeren is het inmiddels wel goed gekomen. Ik had en heb een fraaie, diverse (van fysiek in een kruipruimte kabeltjes trekken, via het ontwerpen van High Availability systemen tot het maken van apps voor mensen met een verstandelijke beperking en echt alles wat ertussen zit) en vooral zeer leerzame loopbaan in de IT! Daar kan ik inmiddels boeken over volschrijven.

Rond mijn 40ste sloeg de beruchte midlife crisis toe, en werd het tijd voor wat anders.
En toen ging op een dag mijn telefoon. Diezelfde Math Merry: "Zeg menneke... Ik zoek een docent..."